Αναδημοσίευση από 31/7/2010
Γράφει ο Αντγος ε.α. Νικόλαος Λάζαρης, πρώτος διοικητής της μονάδας
Τη στρατολόγηση και την κατάταξη των νέων οπλιτών, ακολούθησε μία περίοδος εντατικής εκπαίδευσης. Ατέλειωτες ώρες σκληρής προπόνησης: σωματική αντοχή, πορείες, πάλη σώμα με σώμα, κολύμβηση, οπλομηχανήματα, ασκήσεις στην ξηρά, στη θάλασσα και στον αέρα. Οι βολές διαδέχονταν η μία την άλλη, με χιλιάδες φυσίγγια για τον κάθε εκπαιδευόμενο μαχητή, σε σημείο που όταν αργά το απόγευμα αφήναμε το πεδίο βολής, όλοι είχαμε καπνιά από τα αέρια του όπλου, στα πρόσωπα. Η εκπαίδευση γινόταν με τη μέθοδο της επιλογής. Όποιος δεν έκανε, έφευγε.
Ακόμη θυμάμαι το "διαγωνισμό" που προκηρύξαμε ανάμεσα στους καταδρομείς για τη σχεδίαση ενός νέου εμβλήματος για τη μονάδα που κατέληξε σ' αυτό που έχει τώρα. Τους έβλεπα όλους στην εκπαίδευση ν' αλλάζουν, να μεστώνουν, ν' αποκτούν αυτοπεποίθηση, να εκτελούν βολές με σταθερό βλέμμα και χέρι, να μπαίνουν στις βάρκες χωρίς σκέψη για το νερό και το κύμα, να κινούνται το βράδυ σε νησιά σαν να είναι το σπίτι τους, να γίνονται τελικά μαχητές, άξιοι της εμπιστοσύνης μας, μαχητές που θα ήθελα να είχα στο πλευρό μου κατά τη μάχη.
Αυτή είναι η Ζ' ΜΑΚ! Η μονάδα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από οποιαδήποτε άλλη παρόμοια μονάδα άλλων σύγχρονων στρατών. Ένα άριστο "εργαλείο" για κάθε δύσκολη στιγμή. Αρκεί ο "χειριστής" να ξέρει να το χρησιμοποιεί, αλλά και να το συντηρεί σωστά!
Ήταν Πέμπτη, 29 Ιουλίου 2010, όταν παραβρέθηκα καλεσμένος, σε τελετή παράδοσης-παραλαβής διοικήσεως της Ζ’ Μοίρας Αμφιβίων Καταδρομών, της Ζ’ ΜΑΚ. Κάθε φορά που τύχαινε να επισκέπτομαι τη μονάδα, κάτι από τα παλιά μου ερχόταν στο μυαλό, αφού είμαι από τους πρώτους που την οργάνωσαν και τη λειτούργησαν.
Παραμένει έντονα στη μνήμη μου η πρώτη ημέρα! Ήταν μια ημέρα του Αυγούστου του 1996, που παρουσιάστηκα στις παλιές εγκαταστάσεις του στρατοπέδου, σαν διοικητής της μονάδας, ν' αναλάβω καθήκοντα. Είχα μαζί μου τη διαταγή συγκρότησης και τη σφραγίδα! Με περίμενε ο τότε υποδιοικητής στις παλιές εγκαταστάσεις του 480 ΤΔΒ σε ένα γραφείο με 2 πτυσσόμενα καθίσματα, ένα τραπέζι και ένα μαγνητικό τηλέφωνο!
Θυμάμαι τους πρώτους συναδέλφους μου, άνδρες γεμάτους θέληση και ενθουσιασμό, η αφρόκρεμα των Καταδρομών, να προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις, χωρίς ωράριο, να "στήσουν" τη νέα τότε μονάδα. Είχαμε πέσει όλοι "με τα μούτρα" στη δουλειά, με τη συναισθηματική πίεση μετά τα γεγονότα των Ιμίων και ξέροντας το βάρος της ευθύνης μας, να συγκροτήσουμε απ' την αρχή μία νέα επαγγελματική μονάδα.
Τη στρατολόγηση και την κατάταξη των νέων οπλιτών, ακολούθησε μία περίοδος εντατικής εκπαίδευσης. Ατέλειωτες ώρες σκληρής προπόνησης: σωματική αντοχή, πορείες, πάλη σώμα με σώμα, κολύμβηση, οπλομηχανήματα, ασκήσεις στην ξηρά, στη θάλασσα και στον αέρα. Οι βολές διαδέχονταν η μία την άλλη, με χιλιάδες φυσίγγια για τον κάθε εκπαιδευόμενο μαχητή, σε σημείο που όταν αργά το απόγευμα αφήναμε το πεδίο βολής, όλοι είχαμε καπνιά από τα αέρια του όπλου, στα πρόσωπα. Η εκπαίδευση γινόταν με τη μέθοδο της επιλογής. Όποιος δεν έκανε, έφευγε.
Έτσι σταθερά και προοδευτικά, το τοπίο ξεκαθάρισε. Αυτούς που έφευγαν τους αντικατέστησαν άλλοι που έρχονταν και είδαμε όλοι μετά από διάστημα ενός χρόνου, μία νέα μονάδα να ξεπροβάλλει, διεκδικώντας ισάξια θέση ίσως και "ανώτερη", από τις άλλες Μοίρες Καταδρομών. Ποτέ δε συμφώνησα με τη λογική "Ποια Μοίρα είναι καλύτερη". Σε όσους με ρωτούσαν, απαντούσα ότι αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να είμαστε καλύτεροι από τον αντίπαλο και όχι από τους δικούς μας. Αλλά ξέρετε, πάντα υπήρχε και θα υπάρχει το στοιχείο του ανταγωνισμού. Καλό, αρκεί να είναι θεμιτό και καλοπροαίρετο.
Δε συζητώ για τα υλικά τους και τον οπλισμό τους! Ότι καλύτερο κυκλοφορεί στον κόσμο! Σημασία είχε όμως να είναι άριστοι χειριστές και το πετύχαμε. Δημιουργήσαμε τους "Κεραυνούς του Αιγαίου" που με απορία, εθνική ικανοποίηση και θαυμασμό έβλεπαν οι συνάδελφοι των άλλων μονάδων και κλάδων με τους οποίους συνεργαζόμασταν. Οι αξιολογήσεις από ειδικές επιτροπές και επιθεωρητές ήταν όλες με άριστο αποτέλεσμα.
Αυτά βγήκαν σε χρόνο δευτερολέπτων από το μυαλό μου εκείνη την ημέρα, ενώ έβλεπα τον παλιό διοικητή να παραδίδει στο νέο, με την παρουσία του προϊσταμένου τους διοικητή της Ταξιαρχίας. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα, αλλά για μένα μετρούσε το ότι ήταν άνθρωποι με τους οποίους είχα συνεργαστεί και συνυπηρετήσει στο παρελθόν. Αξιωματικοί, κάποτε μαθητευόμενοί μου, αλλά τώρα καταξιωμένοι, έμπειροι, ικανοί να αντιμετωπίζουν τα δύσκολα, σεμνοί και άξιοι συνεχιστές των παραδόσεων των ειδικών δυνάμεων, αξιωματικοί, που με κάνουν να αισθάνομαι υπερήφανος γι' αυτούς.
Έβλεπα όμως και τους κομάντος, περιποιημένους στη στολή, καλογυμνασμένους, με βλέμμα γεμάτο αυτοπεποίθηση, να αποπνέουν μία αύρα σιγουριάς, σε όλους τους παριστάμενους σε βαθμό που κάποιος καλεσμένος, κοσμογυρισμένος καθηγητής του διεθνούς δικαίου και άλλων πολλών, να γυρίσει και να μου πει: "Οι Καταδρομείς μου δίνουν ηθικό, όταν τους βλέπω". Εγώ είπα από μέσα μου "Οι κόποι μας δεν πήγαν χαμένοι".
Ο ιερέας πρώτος τίμησε και ευλόγησε την τελετή και πρόσεξα ότι υπήρχαν αντιπροσωπείες στελεχών από τη Σχολή Αλεξιπτωτιστών την Αεροπορία Στρατού και από όλους τους άλλους κλάδους των ενόπλων δυνάμεων με τους οποίους συνεργάζεται η μονάδα. Το χρώμα της διακλαδικότητας είχε αρχίσει να γίνεται εμφανές. Η τελετή ήταν σεμνή, λιτή, και απέριττη, όπως ταιριάζει σε σεμνούς μαχητές. Βλέποντας όλα αυτά, μου ήλθε αβίαστα στο μυαλό, μία φράση του προγόνου μας Θουκυδίδη, του πατέρα για μένα, της στρατιωτικής ιστορίας:
" Όπου τιμούν τον θεό, ασκούνται στις πολεμικές τέχνες και σέβονται τους νόμους, όλα είναι πλήρη ελπίδων"
Αυτή είναι η Ζ' ΜΑΚ! Η μονάδα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από οποιαδήποτε άλλη παρόμοια μονάδα άλλων σύγχρονων στρατών. Ένα άριστο "εργαλείο" για κάθε δύσκολη στιγμή. Αρκεί ο "χειριστής" να ξέρει να το χρησιμοποιεί, αλλά και να το συντηρεί σωστά!
https://tolmwnnika.blogspot.com
